سرطان سینه شایع ترین سرطان زنان در ایالات متحده، دومین علت شایع مرگ ناشی از سرطان در زنان (پس از سرطان ریه) و علت اصلی مرگ و میر در زنان 45 تا 55 ساله است. سرطان سینه اغلب قابل درمان است.
مرگ و میر ناشی از سرطان سینه طی سه دهه گذشته یک سوم یا بیشتر کاهش یافته است. این تا حدی به دلیل افزایش غربالگری و همچنین درمان زودهنگام و بهبود یافته سرطان سینه است. غربالگری معمولاً بیماری را در مراحل اولیه تشخیص می دهد، زمانی که شانس درمان موفقیت آمیز بیشتر است. تشخیص و درمان زودهنگام سرطان سینه باعث بهبود بقا می شود زیرا می توان تومور سینه را قبل از اینکه فرصتی برای گسترش پیدا کند (متاستاز) برداشت. علاوه بر این، درمان‌هایی وجود دارد که می‌توان برای جلوگیری از رشد سلول‌های سرطانی که از پستان خارج شده‌اند در سایر اندام‌ها استفاده کرد.
راه های تشخیص سرطان سینه چیست؟
لمس توده غیرطبیعی
سرطان سینه زمانی قابل کشف است که توده یا تغییر دیگری در سینه یا زیر بغل توسط خود زن یا توسط پزشکش پیدا شود. علاوه بر توده، سایر تغییرات غیرطبیعی ممکن است شامل گودی پوست، تغییر در اندازه یا شکل یک سینه، جمع شدن (کشیدن) نوک پستان زمانی که قبلاً به سمت بیرون بود، ترشحات خونی از نوک پستان، یا تغییر رنگ در نوک پستان باشد. پوست پستان به عفونت یا بیماری های پوستی مانند پسوریازیس یا اگزما مربوط نمی شود.
برای ارزیابی توده پستان، معمولاً ماموگرافی و سونوگرافی پستان توصیه می شود. در صورت مشکوک بودن نتیجه ریپورت ماموگرافی، بیوپسی سینه نیز ممکن است انجام شود.
5 تا 15 درصد از سرطان های جدید سینه در ماموگرافی قابل مشاهده نیستند.
ماموگرافی
ماموگرافی یک عکسبرداری با دوز بسیار کم اشعه ایکس از پستان است. بافت پستان برای عکسبرداری با اشعه ایکس فشرده می شود، که ضخامت بافت را کاهش می دهد و پستان را در موقعیت خود نگه می دارد تا رادیولوژیست بتواند ناهنجاری ها را با دقت بیشتری پیدا کند. هر سینه بین دو پانل فشرده می شود و از دو جهت (بالا به پایین و پهلو به پهلو) عکسبرداری با اشعه ایکس انجام می شود تا اطمینان حاصل شود که تمام بافت مورد بررسی قرار گرفته است. ماموگرافی در حال حاضر بهترین روش غربالگری برای تشخیص سرطان سینه است. برخی از ماموگرافی ها تصاویر را به صورت دیجیتالی می گیرند، وضوح بهتر، توانایی تنظیم تصویر و کاهش احتمال نیاز به بازگشت در روزی متفاوت برای تکرار تصاویر را ارائه می دهند.
سرطان سینه اغلب با یک ماموگرافی معمول، قبل از ایجاد توده یا تغییر دیگری در پستان تشخیص داده می شود. حتی اگر ماموگرافی به دلیل احساس توده در یک سینه انجام شود، هر دو پستان باید معاینه شوند زیرا خطر ابتلا به سرطان در هر دو سینه وجود دارد.
سونوگرافی پستان
سونوگرافی از امواج صوتی برای بررسی بافت پستان استفاده می کند و می تواند تشخیص دهد که یک توده کیست پر از مایع است یا نه یک توده جامد است. سونوگرافی فقط برای بررسی ناحیه محدودی از پستان استفاده می‌شود و به طور معمول به عنوان آزمایش غربالگری کل پستان به جای ماموگرافی استفاده نمی شود.
MRI پستان
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) از یک آهنربای قوی برای ایجاد تصویری دقیق از بخشی از بدن استفاده می کند.
ام آر آی سینه معمولاً برای غربالگری سرطان سینه در اکثر زنان استفاده نمی شود، اما در موارد زیر می تواند به تشخیص سرطان سینه کمک کند:
- غربالگری سرطان سینه برای زنان جوان، به ویژه آنهایی که سینه های متراکم دارند یا خطر ابتلا به سرطان سینه در آنها افزایش یافته است.
- ارزیابی سرطان سینه در خانمی که سرطان غدد لنفاوی (غدد) زیر بازو تشخیص داده شده است اما در معاینه فیزیکی یا ماموگرافی پستان در آن سمت هیچ علامتی از سرطان سینه ندارد. گاهی اوقات می توان از MRI پستان برای تعیین اینکه آیا سرطان برای اولین بار در پستان ایجاد شده است یا خیر و محل آن استفاده شود.
- ارزیابی یک زن مبتلا به سرطان پستان تازه تشخیص داده شده با سینه های بسیار متراکم در ماموگرافی، زیرا تراکم بافت پستان تفسیر ماموگرافی را دشوار می کند.
بیوپسی پستان
اگر پزشک مشکوک به سرطان پستان باشد، گام بعدی نمونه برداری از ناحیه غیر طبیعی برای تایید تشخیص است. صرف نظر از اینکه توده را می توان احساس کرد یا نه، بیوپسی باید با استفاده از بیوپسی سوزنی با کمک یک تصویربرداری (مانند ماموگرافی، سونوگرافی، یا MRI) انجام شود تا اطمینان حاصل شود که توده به اندازه کافی بیوپسی شده است.
آسپیراسیون با سوزن ظریف ممکن است برای تشخیص سرطان سینه کافی باشد، اگرچه بیوپسی سوزنی مرکزی، که از سوزن با اندازه بزرگتر استفاده می کند، اغلب ترجیح داده می شود، زیرا نمونه بزرگتری برای مشخص کردن بهتر ویژگی های سرطان ارائه می دهد.
بیوپسی با سوزن مرکزی با بی حسی موضعی انجام می شود و نیازی به بیهوشی ندارد. ناحیه بیوپسی ترجیحاً با یک گیره یا روش دیگری برای تسهیل برداشتن جراحی در صورت نشان دادن سرطان در بیوپسی یا امکان پیگیری در صورت خوش خیم (نه سرطان) مشخص می شود.
درمان سرطان سینه به چه صورت است؟
درمان سرطان سینه باید فردی باشد و مبتنی بر عوامل متعددی است. مدیریت بهینه در بیشتر موارد مستلزم همکاری بین جراحان (جراحان سرطان سینه و جراحان ترمیمی، که معمولاً جراحان پلاستیک هستند) و پزشکانی که در پرتوشناسی(رادیوتراپی) و انکولوژی پزشکی تخصص دارند، نیاز دارد. هر زن باید شرایط درمانی خود را با پزشکان خود در میان بگذارد تا مشخص شود چه درمانی برای او بهترین است.
درمان سرطان پستان موضعی در مراحل اولیه
1) درمان موضعی
دو گزینه جراحی برای درمان سرطان پستان موضعی وجود دارد: ماستکتومی (برداشتن پستان) و جراحی حفظ پستان
جراحی حفظ پستان (لامپکتومی) ممکن است به عنوان برداشت گسترده، کوادرانکتومی یا ماستکتومی جزئی نیز شناخته شود. این روش همچنین به پرتودرمانی برای کاهش احتمال بازگشت سرطان در همان پستان نیاز دارد. با این حال، برخی از بیماران وجود دارند که ممکن است پرتودرمانی در پستان باقی‌مانده لازم نباشد، به‌ویژه بیماران مسن‌تر که سرطان‌های کوچک و غدد لنفاوی سالم دارند که گیرنده‌های هورمونی مثبت هستند. ترکیبی از جراحی و پرتودرمانی معمولا منجر به حفظ زیبایی قابل قبول پستان بدون به خطر انداختن نتایج سرطان سینه می شود.
پرتودرمانی دیواره قفسه سینه و نواحی غدد لنفاوی اطراف نیز ممکن است برای بیمارانی که ماستکتومی کرده اند توصیه شود. عواملی مانند گره های لنفاوی مثبت، تومورهای بزرگ و حاشیه های مثبت در تصمیم گیری نقش دارند.
بازسازی سینه یک گزینه مهم برای زنانی است که تحت عمل ماستکتومی قرار می گیرند و ممکن است در زمان ماستکتومی یا در تاریخ بعدی مورد توجه قرار گیرد. در صورت تمایل به بازسازی فوری، مشاوره با جراح پلاستیک قبل از ماستکتومی ضروری است. آگاهی از نیاز به تابش پس از ماستکتومی ممکن است بر تصمیم جراح پلاستیک در مورد زمان بازسازی (فوری یا تاخیری) تأثیر بگذارد. همچنین، همه زنان واجد شرایط بازسازی نیستند، بنابراین مشاوره با جراح پلاستیک قبل از جراحی برای تعیین واجد شرایط بودن مهم است.
2) درمان سیستمیک
درمان ضد سرطان سیستمیک (در سطح بدن) که قبل یا بعد از جراحی انجام می شود، “درمان سیستمیک کمکی” نامیده می شود. اصطلاح “نئوادجوانت” زمانی استفاده می شود که درمان قبل از جراحی انجام شود. بسیاری از زنان با HER2 مثبت، درمان نئوادجوانت را دریافت خواهند کرد. سپس، بسته به نتایج جراحی و اینکه آیا همه سرطان ها قابل برداشته است، ممکن است درمان اضافی نیز دریافت کنند.
هدف از درمان سیستمیک حذف یا جلوگیری از رشد هر سلول سرطانی است که ممکن است از پستان خارج شده باشد و در سایر اندام ها رشد کند (متاستاز). اولین جایی که سرطان سینه گسترش می یابد غدد لنفاوی زیر بغل است. هنگامی که سرطان سینه به غدد لنفاوی زیر بغل متاستاز می دهد، شانس درمان کمتر از زمانی است که فقط در پستان باشد. بیماران مبتلا به متاستاز یا سلول های سرطانی در سایر اندام‌ها مانند کبد، ریه یا استخوان به ندرت درمان می شوند. با این حال، درمان سیستمیک ممکن است از متاستاز در بخش بزرگی از بیماران جلوگیری کند و در نتیجه بسیاری از زنان را که در غیر این صورت درمان نمی‌شوند، درمان کند. بنابراین، درمان سیستمیک به یکی از اجزای مهم درمان سرطان پستان تبدیل شده است، زیرا به طور قابل توجهی احتمال بازگشت سرطان را کاهش می دهد، به ویژه در شرایطی که سرطان قبلاً به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش یافته است. این به نوبه خود شانس زنده ماندن از سرطان سینه را افزایش می دهد.
سه نوع درمان سیستمیک وجود دارد. برخی از زنان ممکن است انواع مختلفی از این درمان ها را بسته به ویژگی‌های تومور خود دریافت کنند:
نوع 1) درمان غدد درون ریز (درمان هورمونی یا ضد استروژن نیز نامیده می شود)
درمان غدد درون ریز فقط برای زنان مبتلا به سرطان پستان با گیرنده استروژن (ER) مثبت توصیه می شود. از آنجایی که عوارض جانبی تهدید کننده زندگی بسیار کمی دارد و بسیار مؤثر است، تقریباً برای همه زنان مبتلا به بیماری ER مثبت صرف نظر از مرحله آن توصیه می شود. درمان غدد درون ریز احتمال عود سرطان سینه را نزدیک به 50 درصد کاهش می دهد. دو نوع درمان غدد درون ریز وجود دارد که در محیط کمکی مورد استفاده قرار می گیرند: تعدیل کننده های انتخابی گیرنده استروژن (SERMs) مانند تاموکسیفن یا رالوکسیفن و مهارکننده های آروماتاز (AIs) مانند آناستروزول. این یک روش درمانی است که روزانه به مدت حداقل پنج سال انجام می شود. به زنان مبتلا به بیماری گیرنده هورمونی پرخطر و HER2 منفی نیز ممکن است دارویی به نام آبماسیکلیب پیشنهاد شود .
نوع 2) درمان Anti-HER2
درمان Anti-HER2 معمولاً برای بیمارانی توصیه می شود که تومورهای آنها مقدار زیادی HER2 ایجاد می کند. تراستوزوماب و پرتوزوماب برای درمان کمکی و نئوادجوانت (قبل از جراحی) تایید شده اند. خطر اصلی تراستوزوماب یک خطر کوچک آسیب قلبی است. پزشکان معمولاً بیماران را با اکوکاردیوگرام (تست تصویربرداری قلب) تحت نظر دارند. برخی از افرادی که قبل از جراحی تحت درمان سیستمیک قرار گرفته‌اند، در صورت وجود سرطان در زمان جراحی، ممکن است پس از جراحی داروی دیگری به نام تراستوزوماب امتانسین (T-DM1) دریافت کنند.
نوع 3) شیمی درمانی
هیچ نشانگر خاصی برای تعیین اینکه آیا شیمی درمانی باید انجام شود یا خیر وجود ندارد. درعوض، تصمیمات درمانی بر اساس عوامل زیادی است، مانند مرحله و درجه تومور و اینکه آیا این تومور فاقد گیرنده های هورمونی است یا مقدار زیادی پروتئین HER2 تولید می کند. نتایج آزمایش ژن 21 (Oncotype DX) ممکن است به شناسایی بیماران مبتلا به سرطان پستان ER مثبت، HER2 منفی و غده لنفاوی سالم کمک کند که پیش آگهی آنها به قدری خوب است که شیمی درمانی بعید به نظر می رسد فایده ای داشته باشد
انواع مختلفی از شیمی‌درمانی‌ها در حالت کمکی مورد استفاده قرار می‌گیرند و معمولاً به صورت ترکیبی یا متوالی انجام می‌شوند. انکولوژیست شما بهترین رژیم را برای شما تعیین خواهد کرد. علاوه بر این، انکولوژیست پزشکی شما ممکن است بخواهد شیمی درمانی را قبل از جراحی انجام دهد، به خصوص اگر سرطان مرحله دوم با الگوهای گیرنده خاصی باشد.
درمان سرطان سینه به صورت موضعی پیشرفته و التهابی
سرطان سینه به صورت موضعی پیشرفته و التهابی به یک یا چند مورد از موارد زیر اشاره دارد:
- تومور بزرگتر از 5 سانتی متر (حدود 2 اینچ)
- بسیاری از غدد لنفاوی اطراف مثبت قابل لمس
- ندول های سرطانی یا زخم در پوست روی سینه
- یا ثابت شدن سرطان به دیواره قفسه سینه پشت سینه.
شکل دیگری از سرطان پستان پیشرفته موضعی «سرطان التهابی سینه» است که به دلیل هجوم سلول‌های سرطانی باعث تورم، قرمزی یا ضخیم شدن پوست می شود. احتمال درمان سرطان سینه پیشرفته و التهابی موضعی کمتر از سرطان‌های کوچکتر و سرطان‌هایی است که هیچ یک از این یافته‌های فیزیکی را ندارند، اما همچنان با اقدامات به موقع و مناسب، درمان امکان‌پذیر است.
درمان به طور کلی شامل ترکیبی از درمان سیستمیک، جراحی و پرتودرمانی است. درمان های اضافی، بسته به گیرنده های سرطان، ممکن است شامل درمان غدد درون ریز (اگر تومور دارای گیرنده هورمونی مثبت باشد)، درمان ضد HER2 (اگر تومور HER2 مثبت باشد)، و ایمونوتراپی باشد. در بیشتر موارد، درمان سیستمیک قبل از جراحی (درمان نئوادجوانت) انجام می شود. در واقع، درمان سرطان پستان موضعی پیشرفته بسیار شبیه به درمان بیماری سیستمیک پیشرفته است.
سرطان سینه متاستاتیک چیست؟
متاسفانه درمان بیماران مبتلا به سرطان سینه متاستاتیک سخت تر است. با این حال، پیشرفت قابل توجهی در بهبود طول مدت زندگی بیماران مبتلا به سرطان سینه متاستاتیک و کیفیت زندگی آنها در این مدت صورت گرفته است. برای دستیابی به این اهداف اخیر، پزشکان معمولاً سرطان متاستاتیک سینه را با رویکردی درمان می‌کنند که به احتمال زیاد علائم مربوط به سرطان را با کمترین عوارض جانبی ممکن کاهش می دهد. این استراتژی معمولاً با استفاده عاقلانه از «درمان سیستمیک» که کل بدن را درمان می‌کند، مانند شیمی‌درمانی، درمان غدد درون ریز، تراستوزوماب، ایمونوتراپی، درمان هدفمند (که پروتئین‌های خاصی را که باعث رشد برخی سرطان‌ها می‌شوند هدف قرار می‌دهد) انجام می‌شود. از این گزینه ها جراحی و پرتودرمانی است که بیشتر موضعی هستند برای کنترل بیماری در نواحی خاص، مانند متاستازهای استخوانی که به ویژه علامت دار هستند یا در شرف ایجاد شکستگی هستند، متاستازهای مغزی یا نخاعی، و متاستازهای پوستی روی قفسه سینه که باعث ایجاد علائم می شوند، استفاده می شود. همه بیماران با درمان بیماری متاستاتیک خوب عمل نمی کنند، اما به طور کلی برای اکثر بیماران، درمان می تواند طول عمر را افزایش دهد، پیشرفت سرطان را به تاخیر بیاندازد، علائم مرتبط با سرطان را تسکین دهد و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.
